Florian Piasecki był jednym z uczestników akcji ratowniczej przy gaszeniu katedry w 1945 roku. Świadek tamtych wydarzeń opowiedział nam o swoich wspomnieniach z pamiętnych, styczniowych dni.

Gdyby żył, skończyłby w tym roku sto lat. Czy miałby rodzinę? Ile wnuków mogłoby mu towarzyszyć? Jakim człowiekiem by był? Nigdy się nie dowiemy. Zginął, bo był Polakiem, a jego los jest historią setek tysięcy innych naszych rodaków.

Władze samorządowe, kombatanci i przedstawiciele różnych środowisk oddali cześć poległym i pomordowanym w II wojnie światowej.

W Dniu Zwycięstwa przypadającym 8 maja, delegacje, środowiska kombatanckie i władze samorządowe uczciły osoby poległe i zabite w trakcie II wojny światowej.

Kiedy nastał poniedziałkowy świt, front był już daleko od Gniezna. Kanonada była jednak słyszalna, a gdzieniegdzie w okolicy wciąż padały strzały.

Pospieszne pakowanie i ewakuacja trwała w zasadzie całą noc. Był mroźny, sobotni ranek 20 stycznia, kiedy do Gniezna dotarła informacja, że Rosjanie są już pod Poznaniem.

Pierwsze mordy miały miejsce już we wrześniu 1939 roku, a w październiku ich liczba się zwiększała. Wszystko w ramach zaplanowanej akcji likwidacji oporu w polskim społeczeństwie.

Od kilku tygodni Polska żyje doniesieniami o rzekomym pociągu, spoczywającym w jednym ze wzniesień w rejonie Wałbrzycha. Legenda miejska czy nie – takie same funkcjonują również w Gnieźnie.

Władze, przedstawiciele organizacji i stowarzyszeń oraz kombatanci, złożyli wieńce pod pomnikiem upamiętniającym poległych i pomordowanych w trakcie II wojny światowej.

Budynek był nietypowy, gdyż z daleka przypominał kościół, a dopiero z bliska niektóre symbole zdradzały jego prawdziwe przeznaczenie. Tej zimy 2015 roku, mija 70 lat od zburzenia gnieźnieńskiej synagogi.