Protest przed gnieźnieńskim sądem przeciwko rodzicielskiej alienacji

Wymowny w swojej treści protest został zorganizowany w piątkowy ranek przed gmachem Sądu Rodzinnego w Gnieźnie. Dotyczył on sprawy ograniczania opieki rodzicielskiej mężczyznom i sprawy pana Grzegorza, która została tu skierowana.

Ta kwestia wciąż słabo wybija się w ogólnopolskich mediach, ale ruch działający przeciwko zjawisku alienacji rodzicielskiej stanowi mimo wszystko silne środowisko. Dotyczy on ograniczania opieki sprawowanej przez ojców nad dziećmi – to właśnie było przedmiotem piątkowego protestu, poprzedzającego postępowanie w sprawie pana Grzegorza.

– Jest to ogromna dyskryminacja mężczyzn, nie tylko pana Grzegorza, ale znam wiele przypadków, że to mężczyźni są dyskryminowani – przyznaje Natalia Trojanowicz, społeczny rzecznik praw dziecka i dalej dodaje: – Nawet najgorsza matka, ta z wyrokami, recydywistka, sprawuje w pełni władzę rodzicielską, a ojciec nie może spędzić z dzieckiem nawet 15 minut czy odebrać ze szkoły, gdzie ma na to prawomocne postanowienie sądu. Tych przypadków znam bardzo dużo, a z racji iż zawodowo zajmuję się dziećmi i jestem z nimi związana emocjonalnie, ich dobro jest dla mnie najważniejsze i nie będę się biernie przyglądać, tylko uczestniczyć w manifestacjach i rozprawach.

Sprawa pana Grzegorza nie jest odosobniona i toczy się już siedem lat, a w grę wchodzi przede wszystkim ograniczanie widzenia z dzieckiem przez matkę, z czym polskie sądownictwo w ogóle sobie nie radzi. Dowodem jest to, że sprawa została skierowana do Gniezna z Poznania, ponieważ tam nie potrafiono jej rozstrzygnąć.

– Wszystko zaczęło się przed 7 laty, kiedy moja córka miała 4 lata. Ponieważ matka od początku utrudniała mi kontakt z córką, w 2016 roku złożyłem normalnie sprawę o uregulowanie kontaktów. Sprawa trwała 2,5 roku. W jej trakcie kontakty zostały zabezpieczone tak, że co 2 tygodnie miałem z córką 2-3 dni. Pierwszy rok to działało, choć wówczas zdarzały się już problemy w kontaktach – przyznaje pan Grzegorz, który musiał do córki mieszkającej w Poznaniu dojeżdżać z Warszawy. Wszystko zmieniło się na grosze wiosną 2020 roku: – Ponieważ poznański sąd kompletnie nie poradził sobie z tym, że matka od początku pandemii odcięła dziecko ode mnie tj. zamykała drzwi, wyłączała telefony, a ja przyjeżdżałem 300 kilometrów i nikogo nie było. Policja tylko pouczała, że oni nic nie mogą i że mam skierować wnioski do sądu – opowiada ojciec dziecka. W sumie skierował 60 takich wniosków o brak kontaktów, na które matka ciągle znajdywała pretekst: – Biegli w trakcie rozpraw wielokrotnie wydali opinię, że kompetencje matki i ojca są na tym samym poziomie, a matka jest apodyktyczna i ogranicza kontakty, a jej wadą jest kontrolowanie przebiegu każdego spotkania córki z ojcem – dodaje, wskazując iż obecnie córka wkracza w wiek nastoletni i jest już mocno zmanipulowana przez matkę. Pan Grzegorz ostatni opiekował się swoją córką, mimo prawomocnych decyzji sądu, w lutym 2020 roku. Dwa lata temu, za namalowanie na chodniku (za pomocą kredy w spreju) serca z imieniem córki, został ukarany przez poznański sąd – po odwołaniu został uniewinniony.

W trakcie protestu przed Sądem Rodzinnym przy ul. Franciszkańskiej przybliżono sprawę pana Grzegorza oraz ogólnie problem alienacji rodzicielskiej. Na godzinę 9 była wyznaczona rozprawa w powyższej kwestii, dlatego całość zakończyła się przed tym czasem. Na miejscu obecnych było także kilku policjantów.

Marcin Prętki, organizator protestu przyznał: – Prawo powinno być równe dla wszystkich, tak jak jest w Konstytucji. Uważam, że to jest jakiś świecki zwyczaj, bo polskie prawo opiera się na ustawie z 1964 roku i ono nie ma zmian. Opieka naprzemienna nie została wprowadzona tak jak w takich krajach, jak Niemcy, Belgia czy Holandia, gdzie dziecko nie staje się celowym „narzędziem” do walki, tak jak to wygląda u nas w kraju. U nas jest tak, że ten, kto porwie, wygrywa wszystko – to jest absurd polskiego sądownictwa.