Kłecko zmienia herb. Dotychczasowy był błędnie „pożyczony”

Dla regionalistów ciekawostka, a dla specjalistów niełatwe zadanie. Kłecko od lat używało błędnego herbu, który pierwotnie należał do miejscowości o podobnej nazwie, ale położonej na obecnej Białorusi. Przystąpiono więc do próby „odtworzenia” nowego.

Od dłuższego czasu Kłecko stara się propagować dziedzictwo swojego miasta. To historia średniowiecznego grodu, który znajdował się kiedyś na przesmyku między jeziorami, dzieje kilku świątyń, wyrobów kulinarnych według starodawnych przepisów itp. Teraz postanowiono podjąć się „naprawy” herbu, którego historia jest nietypowa.

Obecnie symbolem Kłecka jest tarcza herbowa z mitrą książęcą i rogiem myśliwskim. Pojawiła się ona w dokumentach opisujących miasto w drugiej połowie XIX wieku i – jak ustalono – wynika to z błędu niemieckiego uczonego Otto Huppa, który powziął go od miejscowości Kleck, które jest położone… 640 kilometrów na wschód od wielkopolskiego Kłecka, na obecnej Białorusi.

Nie wchodząc w szczegóły tej pomyłki, którą dobrze opisał w internecie regionalista Bartosz Borowiak, dziwnym trafem powróciła ona do łask w 1990 roku, kiedy to ten sam „wschodni” herb został ustalony poprzez uchwałę Rady Miasta i Gminy Kłecko. Jest to o tyle nietypowe, że jeszcze w okresie międzywojennym herb Kłecka ówczesna rada przywróciła na ten pierwotny, historyczny, oparty na dawnych dokumentach (najstarszy wizerunek jest z 1576 r.), czyli białego orła na czerwonym tle. O tym jednak najwyraźniej po II wojnie światowej zapomniano, a w 1990 roku przyjęto za pewnik to, co uznano za „najpewniejsze”.

Obecnie Kłecko powraca do sprawy zmiany herbu na ten, który powinien być faktycznie obecny w symbolice tej miejscowości i świadczyć o jego piastowskiej proweniencji.

O ciekawej historii herbu Kłecka oraz jego nowemu projektowi opowiadają w wywiadzie Aleksander Bąk, specjalista kreacji znaków graficznych i symboli jednostek samorządu terytorialnego oraz dr hab. Marek Adamczewski, historyk i specjalista z zakres klasycznych nauk pomocniczych historii.