Wzór kapłana

Świętość, której Bóg oczekuje od swych kapłanów, którą przygotował dla nich w swym odwiecznym przeznaczeniu, nie jest czystym moralizmem polegającym na panowaniu nad sobą i przestrzeganiu cnót przyrodzonych. Świętość, którą Bóg chce znaleźć w kapłanach, zawiera z pewnością całą ludzką prawość, która w swej istocie jest nadprzyrodzona.

Wśród kapłanów spotyka się osoby, które w życiu duchowym nie posuwają się naprzód mimo większej lub mniejszej dokładności w pobożnych ćwiczeniach: cała ta pilność nie doprowadza do ich wewnętrznego życia Chrystusem. Czynią oni wysiłki nie wiedząc jednak dobrze, do jakiego ideału mają dążyć, wahają się co do najlepszego sposobu dążenia do Boga.

„Wy jesteście solą ziemi” – Vos estis sal terrae (Mt 5, 13). Są to słowa Jezusa skierowane do apostołów. Dla wszystkich, którzy stykają się z nimi, kapłan ofiaruje to ziarno nieskazitelności. Gdy sól zwietrzeje, nie jest zdatna do niczego – wyrzuca się ją jako nieużyteczny odpadek. Podobnie jest z kapłanem, jeśliby stracił cokolwiek z gorliwości święceń kapłańskich, jego wpływ duchowy na dusze będzie najzwyczajniej malał. Jego wzniosłym powołaniem jest pociągać za sobą dusze do nieba, a życie poświęcać na chwałę Ojca i na zbawienie ludzi. Kapłan chcąc żyć w prawdzie, powinien bardziej niż inni być mężem modlitwy, a każde uderzenie jego serca powinno być aktem miłości w zamian za miłość Bożą ku niemu.

Nowoczesny świat pragnie obejść się bez Boga; na tym polega właśnie jego głębokie zło. Jednak wielką prawdą jest fakt, że odczuwamy bezwzględną potrzebę Boga, bo bez Niego jesteśmy z natury niezdolni do tego, by istnieć i trwać. Ludzie mają zbyt wielką skłonność do zastępowania myśli Bożych własnymi myślami, mają poryw do tego, aby zmierzać do doskonałości raczej według własnych ograniczonych poglądów niż według planu Bożego. Św. Paweł stwierdził już tę dążność w swej epoce: „Baczcie, aby was kto nie zwiódł przez filozofię oraz przez czcze urojenia oparte na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie” (Kol 2,8).

Przystosowanie się do planów Bożych w dziele naszego dążenia ku Niemu ma polegać przede wszystkim na poszukiwaniu własnego uświęcenia wedle zamiarów, jakie Pan przewidział i sam określił wedle swej woli. I to właśnie kapłan ma w tym Bożym zamiarze wielką rolę do spełnienia, by jednocześnie pamiętając o Maryi i zdając się na Jej pomoc stawać się świętym kapłanem, przy którym wierni czują się bezpiecznie, kapłanem, który składając ofiarę mszy św. umożliwia bezpośredni i żywy kontakt z ciałem Pana Jezusa.

W niedzielę, 3. grudnia o godz. 16.00 odmawiamy różaniec publiczny przy pomniku Opatrzności Bożej prosząc Boga przez Niepokalaną za mieszkańców Gniezna i Polski o odnowę moralną i duchową Polaków.