Żyjemy w czasach przerażającej obojętności, w której zaczyna górować fałszywa pewność, że nic złego się nam nie stanie. Drzemiemy w gnuśnym zaślepieniu powoli zapadając w sen grozy, z którego obudzić się możemy, kiedy będzie już za późno.

Bywa często, że nie możemy dać sobie rady z pewnymi trudnościami wewnętrznymi. Dzieje się tak dlatego, gdyż borykamy się z naszymi problemami sami, a wszelkie wysiłki przez nas podjęte stają się daremne. Ktoś chce, byśmy doświadczali różnych trudności, Ktoś pozwala, by burza nami miotała dopóty, dopóki nie uciekniemy się do Niego z żywą ufnością. Jeśli w czasie jakiegoś życiowego doświadczenia ogarnia nas lęk i zaczynamy błądzić, to tak się dzieje głównie dlatego, że brak nam wiary. Często jest tak, że wszystko uważamy za stracone i borykamy się ze straszliwym uczuciem zupełnego osamotnien…

Każdy z nas powinien spojrzeć na ten nowy rok jak na czystą kartę. Bóg będzie właśnie na niej pisał dzień po dniu, to co postanowił w swych boskich wyrokach. Każdy z nas z bezgraniczną ufnością na początku tej karty niech napisze: Domine, fac de me sicut vis, Panie, uczyń ze mną jak Ci się podoba. U dołu zaś podpiszmy nasze Amen, tak niech się stanie. Niech to będzie nasze tak, pod wszystkimi łaskami i trudami, jakie nam Bóg zgotował, które każdego dnia będziemy w tym roku poznawać.

Świętość, której Bóg oczekuje od swych kapłanów, którą przygotował dla nich w swym odwiecznym przeznaczeniu, nie jest czystym moralizmem polegającym na panowaniu nad sobą i przestrzeganiu cnót przyrodzonych. Świętość, którą Bóg chce znaleźć w kapłanach, zawiera z pewnością całą ludzką prawość, która w swej istocie jest nadprzyrodzona.

Nasze życie jest tylko snem, w którym śmierć jest niedaleko, która może dosięgnąć nas nagle i po której czeka nas surowy sąd. To on rozstrzygnie o naszej wieczności, której nie uniknie nikt kto na tej ziemi żył, o wieczności, o której tak wielu z nas boi się myśleć.

Mamy być katolikami rozumem, sercem, duszą, mową, przykładem i całym życiem swoim oraz mamy czuwać, by zgubna zaraza niedowiarstwa nie wkradła się do nas i nie pogubiła nas wszystkich. Mamy też wszystkim dobrze życzyć i smucić się, gdy kogoś spotka nieszczęście, gdyż wszystkich ludzi, a nawet nieprzyjaciół, należy uważać za braci.

Zanim św. Augustyn się nawrócił i zaczął żyć jak na człowieka przystało, prowadził niezwykle hulaszczy tryb życia. Jego matka, św. Monika latami modliła się o łaskę życia świętego dla syna, by w końcu doczekać się tego daru. Każdy rodzic odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu swojego dziecka na drodze uświęcenia, a przypadków podobnych do żywota św. Augustyna w historii świętych było wiele, gdzie ogromną zasługą była modlitwa matki.

Tak jak woda odgrywa ważną rolę w królestwie przyrody, tak też wówczas jako woda święcona, w królestwie łaski. Woda święcona ma nie tylko moc oczyszczania nas z grzechów powszednich i kary za grzechy, lecz ma również moc pomagania nam w przezwyciężeniu pokus złego ducha w świecie pełnym niebezpieczeństw.