Pies zachorował, a pomocy znikąd

Skontaktował się z nami jeden z mieszkańców, który postanowił opowiedzieć o przykrym doświadczeniu w szukaniu pomocy dla psa, który nagle zachorował.

Sytuację opisał nam pan Michał, którego 10-letni pies nagle zachorował w godzinach wieczornych z 18 na 19 października. Jak opisuje, jeszcze popołudniu psina zachowywała się dobrze, ale wieczorem zaczęła się trząść. Dlatego jego rodzice zaczęli szukać pomocy, której nie można było nigdzie znaleźć (pan Michał przebywał wówczas za granicą).

Najpierw była próba połączenia z osobą, która do tej pory zajmowała się pieskiem – telefon był wyłączony, a potem odzywała się automatyczna sekretarka. Zaczęło się więc rozpaczliwe szukanie innych miejsc.

Rodzice pana Michała są osobami starszymi, ale mimo to nie ustępowali w szukaniu pomocy w okolicy: – Większość weterynarzy z Gniezna ma wyłączone numery, inni już się wyczerpali służbowo z racji opieki czy operacjami ze zwierzętami. Dzwonił ojciec wszędzie gdzie internet dał informację o jakimkolwiek weterynarzu w okolicy. Odzew był jeden z odmową. Drugi odzew już następnego dnia po fakcie. Reszta mimo telefonów, smsów, nagrywania na pocztę głosową bez odzewu – przekazuje pan Michał. Jak dalej dodaje, telefon z jednej z klinik oddzwonił co prawda, ale było już za późno – do rana pies już nie dawał oznak życia.

– SOR mamy całą dobę, choć wiadomo jak jest z przyjęciem, ale jest. A co z SOR dla zwierzaków, skoro są one równie ważne? – pyta pan Michał, który wprost przyznaje, że pies dla jego bliskich był jak członek rodziny, ale w takiej sytuacji starsze osoby nie mogły sobie poradzić, nie mogąc nigdzie się dodzwonić. Jak uważa, obecny system jest niesprawiedliwy – narzuca przepisy, nakazuje dbać o zwierzęta, ale nie daje czasem ku temu odpowiednich narzędzi: – Piszę te wypowiedź ku przestrodze i temu jak świat źle podąża, bo tylko wymaga a nic nie daje.