Znajduje się na terenie Gniezna, ale mało kto miał okazję zobaczyć ją z bliska – teraz była ku temu okazja, ale zanim można było wejść do równie „tajemniczego ogrodu”, uczestnicy spotkania poznali historię gnieźnieńskich żydów.

Katedra gnieźnieńska – miejsce spoczynku pierwszego patrona Polski – św. Wojciecha – od początku swego istnienia stanowi miejsce licznych pielgrzymek. Na przestrzeni kolejnych stuleci, wśród przybyłych do jego relikwii pątników znalazło się wielu z naszych rodzimych władców.

Od pewnego czasu w sieci publikowane są zdjęcia wykonane przez Janusza Chlastę – fotoreportera i gnieźnieńskiego dokumentalistę życia społecznego. Jego dorobek obejmuje tysiące zdjęć, ale spora część z nich jest nierozpoznana.

Jeden z najbardziej charakterystycznych budynków, jest pierwszym poprzemysłowym obiektem z zachowaną starą architekturą na terenie Gniezna, który zaczął służyć jako miejsce noclegowe.

Kawał mięsa leżał na twarzy staruszki. Stojąca obok kobieta z niepokojem obserwowała, jak po twarzy nieboszczki spływa krew, po czym wsiąka w poduszkę. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi.

Zdjęcia utrwalają momenty. Pozwalają zachować pamięć o sytuacjach, osobach i miejscach. Mogą dostarczyć niezwykle ważnych informacji na temat życia z przeszłości. Przedstawiać zwyczaje, stroje, architekturę… Fotografie mogą być nie tylko źródłem wizualnej przyjemności, ale również wartościowym źródłem przekazu. Dostarczają wglądu w historię każdej dziedziny i momentu w życiu, co czyni je niezwykle ważnym narzędziem do poznawania świata.

Gnieźnieńska „Solidarność” lat osiemdziesiątych miała grono oddanych działaczy, jak np. śp. Stanisław Grzeszczak, śp. Roman Paluszak, śp. Genowefa Pinkes, śp. Marek Kosmala, Bonifacy Kabaciński i wielu innych. Działalność każdej z tych osób zasługuje na osobne opracowanie.  Z okazji rocznicy wyborów kontraktowych do Sejmu i Senatu, które odbyły się 4 czerwca 1989 roku, chciałbym przypomnieć osobę, która kierowała kampanią wyborczą „Solidarności” owej pamiętnej wiosny: Marcina Rutkiewicza (1933-2016).

Pamiątki schowane prawie pół wieku temu przez mieszkańców Kiszkowa zostały odnalezione w podstawie pomnika, który został zdemontowany z uwagi na trwające prace przy remoncie placu w tej miejscowości.