Autor: Dobra Dusza

Nie ma na świecie zagadnienia bardziej dla nas doniosłego niż kwestia naszego stosunku do Boga. Jeśli z nami Bóg to nic nam nie zaszkodzi, choćby szalały przeciw nam burze przeciwności. Lecz jeżeli Bóg przeciwko nam, nic nam nie pomoże, choćby u naszych stóp leżał cały świat.

Odnowa kapłańska jest nie do pomyślenia bez powrotu do życia wspólnotowego, jakie wiedli Apostołowie i pierwotne gminy chrześcijańskie: „Nie potrzeba być długo kapłanem, aby się zorientować, że życie we wspólnocie, tam, gdzie to możliwe, jest jedynym środkiem uzdrawiającym przeciwko wszelkiemu złu, na które cierpi duchowieństwo”(Mgr.Rodier, biskup Ajaccio)

23.kwietnia cała Polska patrzyła na Gniezno, na katedrę, na konfesję św. Adalberta, Wojciecha, wielkiego biskupa i męczennika, który jest jednym z głównych patronów ojczyzny naszej. Polska zawsze patrząc na grób św. Wojciecha, zanosi do niego modlitwy za siebie, za naród, za wszystkie swoje dzieci ażeby były mocne w wierze.

Sztuka umierania („Ars moriendi”) jest dzisiaj tematem obcym i zupełnie oddalonym. Przez ostatnie lata przyzwyczailiśmy się, że umiera się w samotności, w szpitalu, bez bliskich, bez modlących się ludzi przy palącej się gromnicy. Samotni i opuszczeni – czy tak ma wyglądać śmierć człowieka, który całe życie był świątynią Bożą i przyjmował sakramenty?

Katolik odpadły od wiary, przez pogardę głosu Jezusa Chrystusa, przez lekceważenie niezliczonych wyrzutów sumienia oraz ciężkie grzechy może dojść do zaparcia i wyrzeczenia się swojej katolickiej wiary.

Gdybyśmy chcieli spokojnie i należycie się zastanowić dlaczego nas Pan Bóg stworzył, gdybyśmy tylko przez chwilę chcieli pomyśleć, że wcześniej czy później będzie trzeba umrzeć – że nawet prędzej niż się spodziewamy – i lada chwila może nas śmierć zaskoczyć, z pewnością prowadzilibyśmy daleko porządniejsze życie.

„Żyjemy w epoce zwątpień i ludzi wątpiących”. Wszechobecne zło zniewala wiele szlachetnych charakterów i szczerych intencji nie tylko w dziedzinie polityki i spraw społecznych, ale sieje też coraz większe spustoszenie w duszach, nawet tych, które szczerze pragną podobać się Bogu.

Nigdy nie brakowało mężów „mówiących przewrotne rzeczy” (Dz 20,30), „próżnomównych i zwodzicieli” (Tt 1, 10), „błądzących i w błąd wprowadzających” (2Tm 3,1). W ostatnich czasach wzrosła liczba takich nieprzyjaciół krzyża Chrystusowego, którzy za pomocą nowych a podstępnych środków usiłują paraliżować ożywcze działanie Kościoła.