Autor: Dobra Dusza

Sztuka umierania („Ars moriendi”) jest dzisiaj tematem obcym i zupełnie oddalonym. Przez ostatnie lata przyzwyczailiśmy się, że umiera się w samotności, w szpitalu, bez bliskich, bez modlących się ludzi przy palącej się gromnicy. Samotni i opuszczeni – czy tak ma wyglądać śmierć człowieka, który całe życie był świątynią Bożą i przyjmował sakramenty?

Katolik odpadły od wiary, przez pogardę głosu Jezusa Chrystusa, przez lekceważenie niezliczonych wyrzutów sumienia oraz ciężkie grzechy może dojść do zaparcia i wyrzeczenia się swojej katolickiej wiary.

Gdybyśmy chcieli spokojnie i należycie się zastanowić dlaczego nas Pan Bóg stworzył, gdybyśmy tylko przez chwilę chcieli pomyśleć, że wcześniej czy później będzie trzeba umrzeć – że nawet prędzej niż się spodziewamy – i lada chwila może nas śmierć zaskoczyć, z pewnością prowadzilibyśmy daleko porządniejsze życie.

„Żyjemy w epoce zwątpień i ludzi wątpiących”. Wszechobecne zło zniewala wiele szlachetnych charakterów i szczerych intencji nie tylko w dziedzinie polityki i spraw społecznych, ale sieje też coraz większe spustoszenie w duszach, nawet tych, które szczerze pragną podobać się Bogu.

Nigdy nie brakowało mężów „mówiących przewrotne rzeczy” (Dz 20,30), „próżnomównych i zwodzicieli” (Tt 1, 10), „błądzących i w błąd wprowadzających” (2Tm 3,1). W ostatnich czasach wzrosła liczba takich nieprzyjaciół krzyża Chrystusowego, którzy za pomocą nowych a podstępnych środków usiłują paraliżować ożywcze działanie Kościoła.

Dzisiaj mało kto wspomina o czyśćcu, a jeśli tak, to nawet w kołach katolickich z takim skutkiem, że wielu, którzy wyznają, że są katolikami już dalej nie wierzą w tę doktrynę. Jeśli ludzie nigdy nie czytają o czyśćcu i rzadko słyszą o nim w codziennej mowie, dochodzą do miejsca, gdzie coraz mniej o tym się mówi i coraz mniej się w to wierzy.

„Kogóż nie przejmuje smutkiem widok ludzi, pozbawionych wiary i mimo usilnej gonitwy za szczęściem nieszczęśliwych. Głód pali ich dusze, a nie znają lub znać nie chcą chleba prawdy i karmią się trucizną fałszu. Usychają z pragnienia, a nie spieszą do źródła wody żywej i żyją, nie wiedząc, na co umierają, żałując, że żyli.”

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście obciążeni, a ja was wspomogę. Dziecię ukochane Serca mojego, przyjdź na moją Ofiarę, a jeżeli jesteś słabym, Ja cię uleczę; przyodzieję cię szatą cnót świętych: wprowadzę cię do komórki miłości mojej”.